کاش...

کاش دزدان عاشقي را از وجودم مي ربودند تا دگر محتاج چشمان سياه او نباشم آن کسي که سالها در دام چشمانش مرا افکنده بود ديدمش عشق را تعارف به يک بيگانه کرد عشق را آلوده کرد

                                                          ز چشمان تو وامروز و فردا کردنت                                               می کشد اخر مرا این پا وآن پا کردنت                              می ﭙسندی بی تو بنشینم در آتش روز وشب                    یا که یادت رفته با عاشق مدارا کردنت        می دهی دلتنگیم را در شب مستی به باد غنچه های باغ لبها را شکوفا کردنت      هر کجا باشد دلم را با تو تقسیم می کنم               خوش ندارم بیش از این اینجا و انجا کردنت                                    گرچه رسوای توام ناچار بنشین با دلم                                                تا ببینی نیستم در بند رسواکردنت                                                                            چشم هایم را بدست اور نگاهم را ببین                                      سرد مهری هاست حتی