خدا حافظ

 « ترن» آهسته می لغزید و می برد  

نگاه حسرت آلودی به همراه 

 سرشکی موج زد در نرگس مست 

 برآمد بر لبی از سینه ای آه

«خداحافظ»! لبی جنبید و گفتی

 که جانی با تنی بدرود می کرد 

 در آنسوی افق، با کوه، خورشید 

 وداعی تلخ و خون آلود می کرد

 چراغ آفتاب آهسته می مرد 

جهان در چشم من تاریک می شد 

 قطار آهسته می نالید و می رفت 

بآغوش افق نزدیک می شد

به گوشم ناله اش زان دور می گفت 

که دیگر روزگار عاشقی مُرد 

بهار آرزو «او» بود تا رفت 

 شکفته گلبن امید، پژمرد ...