دو راهی...

 سـیاهی رو بـه رومـون بـود دیـگه چـیزی نـمیدیدم...

          تـموم راهـو جـون کـندم تـموم راهـو تـرسیدم...

   چـراغ جـادمون مـاهه مـنم بـا مـاه هـمراهم...

         نـمیدونم کـجا مـیرم ولـی بـا راه هـمراهم...

 یـه وقـتایی یـه جـاهایی آدم چـیزی نـمیدونه...

                  یـکی راهـو یـکی چـاهه دوراهـی رو بـه رومـونه...

      یـه وقـتی راضـی از ایـنی کـه مـیبینی خـطر کـردی...

                هـمیشه قـصه رفـتن نـیست یـه جـایی خـوبه بـرگردی...

      از ایـنجایی کـه مـا هـستیم یـه دنـیا نـور مـعلومه...

                بـبین جـاده تـهش چـی شـد کـه عـشق از دور مـعلومه...

تـو مـیبینی کـسی از دور داره دسـتی تـکون مـیده...

               هـمیشه لـحظه ی آخـر یـکی راهـو نـشون مـیده...

       یـکی راهـو نـشون مـیده